دانلود فیلم Drive My Car 2021 (ماشین من را بران) دوبله فارسی بدون سانسور

دریافت پیشنهاد کارگردانی فیلم "دایی وانیا در هیروشیما "باعث می شود که کارگردان و بازیگر مشهور با غم فقدان ناگهانی همسرش کنار بیایید.

داستان فردی به نام نیشیجیما هیدتوشی که یک بازیگر و کارگردان صحنه می باشد که خوشبختانه با همسر نمایشنامه نویس خود ازدواج کرده است. اما روزی از روزها بدون هیچ دلیلی ناپدید می شود و...

یوسوکه کافوکو بازیگر و کارگردان سرشناس صحنه، پس از مرگ غیرمنتظره همسرش پیشنهاد کارگردانی نمایش عمو وانیا در هیروشیما را دریافت می کند. در آنجا، او شروع به مواجهه با اسرار وحشتناکی می کند که همسرش پشت سر گذاشته است و ...

یوسوکه کافوکو بازیگر و کارگردان صحنه است که با همسر نمایشنامه‌نویس خود ازدواج کرده است. سپس یک روز او ناپدید می شود...

داستان درباره کارگردان و بازیگری است که با یک نمایشنامه نویس ازدواج می‌کند و زندگی خوبی دارد تا اینکه یک روز او را از دست می‌دهد و زندگی‌اش وارد مرحله جدیدی می‌شود.

یک بازیگر و کارگردان سرشناس صحنه، زمانی که پیشنهاد کارگردانی نمایش عمو وانیا در هیروشیما را دریافت می کند، یاد می گیرد که با مرگ غیرمنتظره همسرش کنار بیاید.

دانلود فیلم Drive My Car 2021 (ماشین من را بران) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

«ماشین من را بران» یک فیلم درام بر اساس داستان کوتاهی به همین نام از هاروکی موراکامی است. ماشین من را بران به کارگردانی و نویسندگی مشترک ریوسوکه هاماگوچی، داستانی صمیمانه و سر به زیر است که عمدتاً به دلیل شخصیت های جالب و روابط آنها با یکدیگر می درخشد.

دو سال پس از مرگ ناگهانی همسرش، کارگردان کهنه کار تئاتر و بازیگر سابق یوسوکه کافوکو (هیدتوشی نیشیجیما) یک شغل اقامتی در هیروشیما برای کارگردانی یک اقتباس صحنه ای از نمایش روسی "عمو وانیا" می پذیرد. به محض ورود، روسای جدیدش به یوسوکه اطلاع می‌دهند که به دلیل یک حادثه جدی که مربوط به سلفش است، یک راننده شخصی به او منصوب می‌شود تا او را با ماشین همراهی کند. در ابتدا، یوسوکه تمایلی ندارد که شخص دیگری ماشین قرمز محبوبش را رانندگی کند، اما پس از آشنایی درست با راننده جدیدش، زن جوان آرامی به نام میساکی واتاری (توکو میورا)، در نهایت می پذیرد. یوسوکه در طول مدت اقامت خود در هیروشیما شروع به یادگیری این موضوع می کند که کار با افراد جدید دشوارتر از آن چیزی است که او پیش بینی کرده بود و در این روند حقایقی را در مورد همسر مرحومش کشف می کند که او آمادگی شنیدن آنها را نداشت.

br/> همیشه چیزی منحصربه‌فرد در مورد شیوه‌ای که ژاپنی‌ها می‌توانند داستانی را تعریف کنند، وجود داشته که آنها را از غرب متمایز می‌کند. شاید این است که چگونه آنها می توانند سطح جدی تری را با تعاملات شخصیتی خود نشان دهند یا شاید این گفتگوهای عمیق فلسفی آنها باشد که می تواند ما را به آنچه ممکن است فکر می کنند بکشاند. این بدان معنا نیست که رسانه های غربی از این کار ناتوان هستند، فقط امروزه دیدن آن چندان رایج نیست. فیلم «ماشین من را بران» نمونه‌ای عالی از این است که چگونه ژاپنی‌ها می‌توانند ما را به ساده‌ترین سفرها ببرند، اما همچنان ما را متوجه می‌کنند که چیز بسیار مهمی انجام شده است.

بر خلاف اکثر فیلم‌های درام دیگر، که به شدت به موقعیت‌های شدید برای درگیری متکی هستند، این یکی کارها را نسبتاً ساده بازی می‌کند. هیچ افشاگری انفجاری یا پیچش های داستانی شگفت انگیز وجود ندارد، اما در عوض مجموعه ای شگفت انگیز از درس ها در مورد زندگی وجود دارد. دیدن اینکه چگونه هر یک از شخصیت های اصلی با توجه به تجربیات گذشته خود می توانند از یکدیگر بیاموزند بسیار جذاب است و اگر آنها در حال یادگیری هستند، پس ما مخاطبان نیز چنین هستیم. در ابتدا، ما به این باور می رسیم که این یوسوکه است که مهمترین قوس شخصیت را خواهد داشت، اما با ادامه فیلم، می بینیم که او تنها نیست. میساکی نیز داستان کنجکاو خود را برای گفتن دارد و بدون اینکه پایان را خراب کند، همه آن به خوبی با داستان یوسوکه ترکیب می شود.

با توجه به اینکه این داستان بر اساس یک داستان کوتاه است، تصمیم خلاقانه عجیبی به نظر می رسد که این داستان را داشته باشید. فیلم تقریباً سه ساعت (به طور دقیق 179 دقیقه) پخش شد. مسلماً این امر فضای بیشتری را برای رشد شخصیت و تنظیم برای یک نتیجه رضایت‌بخش فراهم کرد، اما در عین حال هرگز احساس نمی‌شد که فیلم به این اندازه طولانی باشد. اگرچه من مطمئناً حوصله‌ام سر نمی‌رود، زیرا کاملاً روی آنچه شخصیت‌ها از سر می‌گذرانند سرمایه‌گذاری کرده‌ام، نمی‌توانم به جای تماشاگران دیگری صحبت کنم که ممکن است همین احساس را نداشته باشند. کارگردان ریوسوکه هاماگوچی دقیقاً به مخاطبان معمولی پاسخ نمی‌دهد، و رویکردی خام‌تر و اغلب بدون موسیقی را برای فیلم‌سازی ترجیح می‌دهد که ناظران تازه‌کار را از تماشای کل فیلم منصرف کند. اگر فیلم حدود یک ساعت کوتاه‌تر بود احتمالاً همان تأثیر احساسی را می‌داشت، اگرچه من ترجیح می‌دهم کل نسخه برش‌نخورده را ببینم تا یک ویرایش به خطر افتاده که در تلاش برای راضی کردن همه باشد.

گرچه هیچ‌کدام از آنها در غرب نام آشنا نیستند، بازیگران اصلی همگی بازی‌های به یادماندنی برابر با برخی از بازیگران شناخته‌شده‌تر ارائه کردند. هیدتوشی نیشیجیما نقش یوسوکه را در نقش مردی بازی می‌کند که به کارش متعهد است اما هنوز نمی‌تواند افکار همسر متوفی خود را متزلزل کند. اگرچه هیدتوشی همیشه آن را نشان نمی‌دهد، اما از نکات ظریف از طریق زبان بدنش استفاده می‌کند تا نشان دهد که یوسوکه به طور کامل از مرگ همسرش نمی‌گذرد، که به نوبه خود بر توانایی او برای انجام کارش به عنوان کارگردان صحنه تأثیر می‌گذارد. نیشیجیما همچنین به طرز شگفت انگیزی با توکو میورا در نقش میساکی که اسکلت های خود را در کمد دارد، هماهنگ است. بحث طولانی درباره مسائل شخصیت او باعث می شود که اسپویلرهای مهمی از بین برود، بنابراین تنها چیزی که می گویم این است که او و یوسوکه به خوبی از یکدیگر تعریف می کنند. این دو نفر هستند که کل داستان را در کنار هم نگه می‌دارند و برای فیلمی که تقریباً سه ساعت طول می‌کشد، این یک موفقیت کامل است.

اگر صبر و حوصله دارید که در آن زمان طولانی اما پربار بنشینید. فیلم‌هایی مانند این، سپس «ماشین من را برانید» قطعا ارزش وقت شما را دارد. به مخاطب یادآوری می‌کند که در حالی که زندگی پر از منحنی‌های دشوار و رویدادهای ناگوار است، راه‌های عمل‌گرایانه‌تری نیز برای مقابله با آن‌ها به جای پیمودن مسیر هیجان‌انگیز وجود دارد. هر فردی که ما ملاقات می کنیم تا این لحظه تجربیات مختلفی را تجربه کرده است، بنابراین مطمئناً برای بهتر کردن خودمان در این فرآیند، توصیه هایی از او دریافت کنیم. همه ما در حال جنگیدن با نبردهای خود هستیم و مهم نیست که از کجا آمده است، همه ما می‌توانیم با بیشترین کمک ممکن انجام دهیم.

دانلود فیلم Drive My Car 2021 (ماشین من را بران) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

اقتباس از یک داستان کوتاه، خلاقیت زیادی را برای فیلمنامه‌نویس/کارگردان امکان‌پذیر می‌کند: داستان نقطه شروعی را ارائه می‌دهد، اما به جزئیات کافی برای سوق دادن چیزها به یک جهت خاص نمی‌پردازد. ریوسکه هاماگوچی ایده اصلی فیلم کوتاه هاروکی موراکامی با همین نام را در یک مسیر انحرافی می گیرد و عناصری از «شهرازاده» از مجموعه «مردان بدون زن» و همچنین ایده های خودش را در فیلم Drive My Carی که به پایان می رسد به او اضافه می کند. موفق ترین کار تا به امروز.

کافوکو بازیگر و کارگردان صحنه تئاتر (هیدتوشی نیشیجیما) با همسرش اوتو (ریکا کیریشیما) رابطه دارد که در آن رابطه جنسی به همان اندازه راهی برای اوتو برای توسعه داستان هایش برای تلویزیون است. تبادل پرشور کافوکو با پذیرفتن این عنصر تجاری مانند در زندگی آنها، همچنین می پذیرد که کارهای زیادی برای الهام گرفتن از داستان دارد. با این حال، یک روز او بازگشت به خانه را برای گفتگو با او به تعویق می اندازد و در نهایت می رسد تا او را مرده پیدا کند.

دو سال بعد، کافوکو برای کارگردانی «عمو وانیا» به هیروشیما دعوت شد. نام تجاری منحصر به فرد بازیگران چند زبانه و زیرنویس های روی صحنه. با این حال، شرکت تئاتر اصرار دارد که او از راننده اجیر آنها میساکی (توکو میورا) برای رانندگی با ساب 900 خود به سالن تئاتر استفاده کند. او رانندگی می کند؛ او به ضبط‌های خواندن اتو از «عمو وانیا» گوش می‌دهد. در حالی که میساکی یک شخصیت رواقی است، در نهایت به کافوکو باز می شود. این زوج رابطه پدر و دختری را تقویت می‌کنند و با سنین مشابهی که مدت‌هاست از دنیا رفته‌اند همخوانی دارند.

هاماگوچی دوست دارد فیلم‌هایش را طولانی نگه دارد و اجازه دهد مکالمات طولانی شود. در سه ساعت، او مطمئناً ایده اصلی موراکامی را تا آنجا که می تواند گسترش می دهد، اما با اضافه شدن عناصر اضافی، این ایده ای است که طولانی نمی شود. در واقع، به نظر می‌رسد که بسیاری از ایده‌های اپیزودیک با هم در هم تنیده شده‌اند تا یک روایت کلی را شکل دهند.

بازی گسترده توسعه روابط کافوکو و اوتو را نشان می‌دهد، با تیتراژ آغازین تنها زمانی شروع می‌شود که دو سال از آن گذشتیم. و کاملا راحت در صندلی های ما. سپس رابطه کافوکو و میساکی در حال توسعه وجود دارد. و همچنین رویکرد جالب به کارگردانی صحنه، از تست بازیگری تا تمرین نهایی. و فاش شد که بازیگر اصلی تاکاتسوکی (ماساکی اوکادا) یکی از عاشقان اوتو بود. به این ترتیب، فیلم به اندازه‌ای از هم پاشیده شده است که زمان نمایش را توجیه کند و علاقه تماشاگران را برانگیخته کند.

واضح است که گفت‌وگو در اینجا عنصر مهمی است، و همانطور که تولید صحنه گواهی می‌دهد، شیوه‌ای که افراد از طریق آن ارتباط برقرار می‌کنند. به اندازه آنچه گفته می شود مهم است. بازیگران «عمو وانیا» باید به‌جای کلماتی که می‌گویند (ناتوان از درک زبان یکدیگر) به دنبال ریتم‌های طبیعی از سایر بازیگران خود باشند. کافوکو هرگز نمی‌دانست که داستان‌های اوتو به کجا می‌رود، یا اینکه او ناگهان به پایان می‌رسد، اما بخشی از خلقت آنها باعث ازدواج آنها شد.

به استثنای تاکاتسوکی، هاماگوچی چیزی پیدا کرده است. از یک رسانه شاد تا نقطه ضعف/قوت برخی از کارهای قبلی او (به ویژه "ساعت خوش" (2015)): شخصیت ها همیشه موافق ترین شخصیت ها نیستند و درک انگیزه های آنها اغلب دشوار است. ما در اینجا با شخصیت ها وقت می گذرانیم، از گذشته آنها و اینکه چگونه به جایگاه امروزی خود رسیده اند، یاد می گیریم. با گروه بازیگران قوی‌تری، به جای کاریکاتورهای بی‌نظیر، بی‌هیجان و تک‌بعدی قبلی، شخصیت‌های کاملاً شکل‌گرفته را می‌بینیم.

هیچ چیز انقلابی خاصی در اینجا پیشنهاد نمی‌شود، هرچند «Drive My Car» تولیدی شیک با حس یک قطعه موراکامی است. این کشور دارای دنیای شیک و شیک ژاپن از چراغ‌های درخشان و چشمک‌زن در بزرگراه‌ها است، زیرا اتومبیل‌ها در طول شب پس از شلوارک در یک بار جاز رانندگی می‌کنند. این دنیای تبلیغاتی است که به غرب فروخته می‌شود، و دنیایی که اکثر آنها توانایی پرداخت آن را ندارند، اما دوست دارند زندگی در آن را تصور کنند. و گاهی اوقات، همه ما می‌خواهیم در آن تخیل زندگی کنیم.

بعد از موارد خوب هاماگوچی در نهایت با «ماشین من را بران» فیلم بسیار خوبی ارائه کرد و با «چرخ ثروت و فانتزی» که پشتیبان آن بود، مطمئناً هاماگوچی ادعای سال 2021 را مطرح کرد. آیا او تبدیل به هاروکی موراکامی می‌شود. سینما؟ وارد این موضوع نمی شوم...

دانلود فیلم Drive My Car 2021 (ماشین من را بران) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

«ماشین من را بران» ساخته ریوسکه هاماگوچی کارگردان ژاپنی، فیلمی پیچیده و مرثیه‌آمیز درباره عشق و عزاداری، درباره هنر به عنوان وسیله‌ای برای تسکین آسیب‌های شخصی، درباره مسئولیت‌پذیری و تداوم درد است. ماشین من را بران با بازی خوب و خوشنویسی، جوایز معتبر متعددی را در جشنواره های بزرگ بین المللی دریافت کرده و نامزد چهار جایزه اسکار شده است. با این حال، به طرز متناقضی، به نظر می رسد هاماگوچی به بیماری مبتلا شده است که در میان فیلمسازان استودیوهای بزرگ آمریکایی شایع است - مدت زمان فیلم تقریباً سه ساعت است. علاوه بر این، برای درک روانشناسی و رفتار شخصیت ها، خوب است چخوف را خوانده باشید. داستان فیلم حول محور دو اجرا با «عمو وانیا» می‌چرخد و تماشاگران بدون اطلاع از روان‌شناسی شخصیت‌های نمایش، خطر حذف جنبه‌هایی از قهرمانان فیلم را دارند. این تکنیکی است که اغلب توسط هاروکی موراکامی (که داستان کوتاه او الهام‌بخش فیلم است) استفاده می‌کند که نقل قول از آثار هنری راهی برای ساختن محیطی مناسب برای شخصیت‌ها و تقویت احساسات آنهاست. بنابراین باید به تماشاگران توصیه کرد: «ماشین من را بران» فیلمی است که چیزهای زیادی ارائه می‌کند، اما نیاز به مشارکت روشنفکری فعال دارد.

این مقدمه طولانی ما را با سه قهرمان از چهار قهرمان فیلم آشنا می‌کند. یوسوکه و اتو کافوکو چند هنرمند تئاتر هستند. او یک بازیگر و کارگردان صحنه است، او زمانی بازیگر بود، اما تراژدی از دست دادن یک دختر بچه سال ها پیش او را مجبور به ترک صحنه و اکران کرد. او که فیلمنامه‌نویس می‌شود، در مهمانی‌های جنسی این زوج الهام می‌گیرد، زمانی که انگار در حالت خلسه، داستان‌های عجیب و عاشقانه‌ای اختراع می‌کند که روز بعد با همسرش دوباره بازسازی می‌کند. شاید برای شکستن روال، شاید برای تکمیل الهام خود، اوتو با بازیگر جوان کوجی تااکتسوکی به یوسوکه خیانت می کند. توضیح احتمالی بین این دو با مرگ ناگهانی زن جلوگیری می شود. دو سال بعد (و بعد از تیتراژ ابتدایی فیلم اواخر)، یوسوکه و کوجی در هیروشیما با هم آشنا می‌شوند، جایی که کارگردان «عمو وانیا» را به سبکی جسورانه با بازیگران بین‌المللی روی صحنه می‌برد و رقیب سابق خود را برای نقش اصلی انتخاب می‌کند. این یک ضد بازیگری است، اما نه تنها. این دو در حسرت زنی که دوستشان داشتند، شریک هستند، هر کدام بخشی از او را در خاطره خود نگه می دارند و سعی می کنند با درک آنچه از دست رفته بر درد و فقدان غلبه کنند. شخصیت چهارم، میساکی واتاری، ظاهر می شود، زنی جوان به سنی که دختر یوسوکه و اوتو اگر زندگی می کرد، داشت. میساکی ماشین ساب قرمز عجیب و غریب یوسوکه را رانندگی خواهد کرد، زیرا قوانین جشنواره کارگردان را از رانندگی با آن در طول قراردادش منع می کند. یک روند طولانی از آشنایی متقابل بین مرد بالغ و زن جوان وجود دارد. این فقط یک تصادف نیست که آنها می توانند پدر و دختر باشند، و شاید هر دو ناخودآگاه جانشین به نظر می رسند. در هر یک از زندگی نامه های آنها مرگی وجود دارد که احساس می کنند در برابر آن سهمی از مسئولیت دارند و تنها با کمک به یکدیگر می توانند بر آن غلبه کنند.

ارتباط با چخوف تصادفی نیست. موراکامی نویسنده‌ای پیچیده است، شخصیت‌هایی که او درام‌های زنده می‌سازد که نویسنده، خواننده و بیننده می‌توانند افکاری درباره معنای زندگی از آن استخراج کنند. بیوگرافی ها متقاطع می شوند و بر یکدیگر تأثیر می گذارند، اما در نهایت تنها قوی ترین شخصیت ها موفق می شوند از بین بروند. قهرمان اصلی نمایش «عمو وانیا» را به صحنه می‌برد، زیرا نمایشنامه به بازیگران نیاز دارد که درگیر شوند و از طریق شخصیت‌ها احساسات درونی آن‌ها را به نمایش بگذارند. کل بخش فیلم اختصاص یافته به انتخاب بازیگران، تمرین ها و سه نمایش (یکی با «در انتظار گودو» و دو نمایش با «عمو وانیا») درک عمیق و اشتیاق به تئاتر و یکپارچگی ارگانیک در داستان اصلی را نشان می دهد. به سنت حسنه فیلم های اینگمار برگمان یا ایستوان سابو. تیم بازیگرانی که نقش های زیادی را ایفا می کنند کاملا انتخاب و کارگردانی شده اند.

فیلم یک قهرمان پنجم دارد و این یک ماشین کلکسیونر است، یک ساب قرمز. این یک شی گرانبها، منسوخ شده اما مورد علاقه زوج متاهل اهل تئاتر است که توسط مرد بیوه با دقت و دلتنگی نگهداری می شود. همچنین این خودرو کمی با شرایط محلی سازگار نیست، با فرمان در سمت چپ در کشوری که در سمت چپ جاده رانندگی می کنید. اما آیا شخصیت ها به طور مشابه با محیط، با شیفتگی خود به فرهنگ اروپایی، تناسب ندارند، و آیا این موضوع حتی برای هاروکی موراکامی، شاید اروپایی ترین نویسنده بزرگ ژاپن امروزی، صادق نیست؟ دوستداران فیلم نمی توانند توجه نکنند که «ماشین من را بران» تا پایان فیلم جاده ای می شود و ماشین من را بران بخشی از مجموعه ای از تولیدات اخیر است که خودروها نقش مهمی در آن ایفا می کنند، از جمله فیلم فرانسوی «تیتان»، فیلمی دیگر. از تولیدات برجسته 2021.

«ماشین من را بران» فیلمی پیچیده و جالب است، اما تماشای آن آسان نیست. سه ساعت (بدون یک دقیقه) فرافکنی به سختی قابل توجیه است و به راحتی نمی گذرد. شاید این عمدی باشد و کارگردان Ryusuke Hamaguchi می‌خواست تماشاگران احساس گذر زمان سختی را که قهرمانان زندگی می‌کنند به اشتراک بگذارند. و با این حال، بسیاری از صحنه‌ها حس تکرار یا طولانی‌شدن بی‌موجه فریم‌ها را می‌دهند، تقریباً در هر کدام از آنها این احساس را داشتم که می‌توان یک سوم آن را قطع کرد و فیلم تمرکز بیشتری داشت و جوهر آن راحت‌تر جذب می‌شد. هاماگوچی با دو فیلم باکیفیت که اکران مهم ترین جشنواره های بین المللی فیلم 2021 را به خود اختصاص داده اند، تبدیل به یکی از کارگردانان ژاپنی می شود که در سال های آینده فیلم هایش را با علاقه فراوان تماشا خواهم کرد.

دانلود فیلم Drive My Car 2021 (ماشین من را بران) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

«ماشین من را بران (۲۰۲۱)» فیلمی در مورد یک بازیگر سابق است که در حال کارگردانی یک نمایش چند زبانه است که خاطرات دردناکی را به یاد می آورد. خلاصه داستان فیلم در واقع چیزی را خراب می کند که حدوداً چهل دقیقه بعد از ماجرای سه ساعته اتفاق می افتد و برای من سخت است که در مورد روایت بدون انجام همان کار صحبت کنم. این عنصر برای چیدمان داستان حیاتی است، بنابراین اگر از ورود آن آگاه باشید، خیلی مضر نیست. عکس، من به شما پیشنهاد می کنم که خواندن اینجا را متوقف کنید و ابتدا آن را تماشا کنید. در حدود چهل دقیقه، قهرمان داستان ما به خانه می آید تا همسرش را مرده ببیند. داستان دو سال بعد شروع می شود، زیرا او با از دست دادن خود دست و پنجه نرم می کند و همان نمایشنامه ای را که در زمان فاجعه در آن بازی می کرد را اجرا می کرد. در هر فیلم دیگری (و حتی منبع اصلی)، سکانس چهل دقیقه ای قبل از عنوان حذف می شد، یا به طور کامل حذف می شد یا در بقیه زمان پخش به صورت فلش بک پراکنده می شد. این امر می‌توانست تا حدودی ماهیت معمایی داستان را که اکنون گم شده است حفظ کند و فیلمی را بسازد که در آن خودمان را با افرادی که قهرمان داستان تصمیم می‌گیرد با آنها صحبت کند همسو می‌شویم (هر زمان که او تصمیم می‌گیرد آن را برای همراهانش فاش کند، گذشته او را می‌آموزیم). . در حالی که شاید تکرار کردن قهرمان به جای فاش کردن، غیرمعمول به نظر برسد، اما در واقع حرکتی ماهرانه است که تضمین می‌کند ما همیشه در جایگاه شخصیت اصلی محفوظ هستیم (که تقریباً در هر صحنه حضور دارد). همیشه چیزی که او می گوید مهم نیست (تا حدی)، مهم این است که به چه کسی آن را می گوید و حتی این واقعیت است که اصلاً تصمیم می گیرد آن را بگوید. علاوه بر این، فیلم دارای چندین شگفتی واقعی است - که اکثر آنها از شخصیت های فرعی ناشی می شوند و ما را در همان موقعیت قهرمان داستان قرار می دهند - و یک نتیجه احساسی که متکی بر چند قطعه کلیدی از اطلاعات داخلی قبلی است که به صراحت خارجی در یک فیلم ساخته شده اند. تلاش برای رسیدن به کاتارسیس داشتن یک پیش درآمد طولانی همچنین به مخاطب زمان می دهد تا با رابطه تا حدی نامتعارف بین قهرمان داستان و همسرش آشنا شود. این او را به یک شخصیت واقعی نیز تبدیل می‌کند و خاطرات ملموسی را به ما می‌دهد تا با اشاره‌های مختلفی که در بقیه قطعه دریافت می‌کند همراه باشیم. هرچه به نقطه اوج نزدیک می شویم، از حضور او دورتر می شویم. تجربه ما از به خاطر سپردن او شبیه شخصیت قهرمان داستان است، البته بیش از دو ساعت به جای دو سال. حرکت آغازین در ایجاد این تفاوت ظریف اما قابل توجه بین این تصویر و بسیاری از تصاویر دیگر که با مضامین مشابهی از دست دادن، اندوه، گناه و کاتارسیس سروکار دارند، ضروری است. یکی دیگر از موضوعات اصلی فیلم ارتباطات است. نمایشنامه ای که کارگردان اصلی آن است متشکل از بازیگرانی است که هر کدام از زبان متفاوتی استفاده می کنند، که منجر به سکانس های متعددی می شود که به مکالماتی اختصاص دارد که نیاز به ترجمه دارند (برخی از آنها ویترین خوشامدگویی را برای زبان اشاره فراهم می کنند). این به عنوان نقطه مقابلی برای کاوش تلنگر در مورد عدم ارتباط بین افرادی که به یک زبان صحبت می کنند عمل می کند. این غیبت تقریباً از ابتدای فیلم مشخص است و اهمیت آن با پایان فیلم کاملاً مشخص می شود. قهرمان ما معمولاً خود را حفظ می کند، همانطور که راننده بی سر و صدا با اعتماد به نفس او. با این حال، رابطه آن‌ها به آرامی به رابطه‌ای تبدیل می‌شود که تا آنجا که ممکن است صادقانه و کامل باشد، مملو از اعتماد و محبت واقعی است که در عین حال از یک لنز دائماً محفوظ فیلتر می‌شود. این نوعی رابطه است که در آن سکوت هرگز ناخوشایند نیست. با این حال، زمان لازم است تا آن به آنچه در نهایت تبدیل شود، تبدیل شود، و مسلماً به همین دلیل است که بسیار قانع کننده است. ممکن است همه چیز در فینال کمی بیش از حد آشکار شود، اما فیلم تا انتها واقع گرایانه و معتبر باقی می ماند. اوج عاطفی آن به طرز شگفت انگیزی تأثیرگذار است، و چیزی بی سر و صدا در کل ماجرا وجود دارد. غیرقابل انکار طولانی است، با این حال هرگز احساس می‌کند که به‌ویژه زیاده‌روی یا کشیده شده است. اگرچه داستانی که بر اساس آن ساخته شده است تنها حدود 40 صفحه است، اما به هیچ وجه به صورت مصنوعی به نظر نمی رسد. مسلماً، هنوز هم می‌توانست با زمان اجرا کمتر به ضربه احساسی آن دست پیدا کند، اما همیشه در مورد مقصد نیست. در واقع، کل فیلم شبیه نوعی حرکت آهسته، پیوسته و در عین حال آرامش‌بخش است که قهرمان داستان بسیار برای آن ارزش قائل است. در مورد وجود در فضای بین مقاصد، ارزش گذاری زمان لازم برای رسیدن از A به B است. در یک نقطه، شخصیتی می گوید که قهرمان داستان و همسرش هر دو به جزئیات داستان هایی که در آن درگیر هستند احترام می گذارند. حس، یک تفسیر متا درباره فیلم به عنوان یک کل است. این فیلمی پر از ظرافت ها و ظرافت ها است، هم از نظر نویسندگی جذاب و هم از نظر بازی های بی نظیرش. توازن بین آشکار و معمایی برقرار می کند، و برخی از عناصر آن هرگز آشکار نمی شوند (چگونگی ارتباط برخی از داستان های شفاهی آن با طرح داستان، به شما بستگی دارد). حتی آن عناصری که قطعی هستند نیاز به توجه مطلق شما برای درک کامل دارند. این یک تجربه واقعاً ارزشمند است، حتی اگر به کمی صبر نیاز داشته باشد و در ابتدا به دلیل طولانی بودن آن می تواند دلهره آور به نظر برسد. صادقانه بگویم، واقعاً تا زمانی که هست احساس نمی شود. به سرعت حرکت نمی کند، اما با اطمینان و هدف حرکت می کند. این یک تجربه تأثیرگذار و به طرز عجیبی آرام بخش است که به ندرت پا را اشتباه می کند. 7/10.

دانلود فیلم Drive My Car 2021 (ماشین من را بران) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

45 دقیقه از ماشین من را بران گذشت و من نتوانستم آن را تمام کنم. بله شخصیت اصلی جالب بود، همسرش خیلی عجیب بود. اما داستان اصلاً فاقد هر گونه قرعه کشی بود. من به طور معمول اگر فیلم را به طور کامل تماشا نکرده باشند به رتبه های ppl توجه نمی کنم. باور کنید وقتی می گویم تلاش کردم و یک مورد دیگر داشتم که نتوانستم فیلمی را با این سرعت کند و کسل کننده تمام کنم. این باید چیزهای زیادی در مورد ماشین من را بران بگوید. اگر بهتر شد من هیچ ایده ای ندارم، شاید 45 دقیقه شروع شود و شرط می بندم که هیچ چیز از دست نخواهد رفت.

دانلود فیلم Drive My Car 2021 (ماشین من را بران) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

وقتی دیدم زمان اجرای این کار نزدیک به سه ساعت است، واقعاً می خواستم از آن اجتناب کنم. اما از آنجایی که دو فیلم آسیایی مورد علاقه من هر دو از ژاپن هستند - "هیچ کس نمی داند" و "آیا ما می رقصیم؟" - و از آنجایی که ماشین من را بران با این همه تعریف و تمجید فراوان شده است، فکر کردم گلوله را گاز بگیرم و تماشا کنم. متأسفانه، این چیزی بود که بهتر بود از آن اجتناب می کردم، زیرا هرگز آن سه ساعت را پس نخواهم گرفت. صحنه طولانی جایی است که یک نفر فقط صحبت می کند و صحبت می کند و خیلی کم اتفاق می افتد. این در واقع من را به یاد فیلم ایرانی «فروشنده» انداخت که در آن مشغول اجرای نمایش هستند و صحنه های نمایش در واقع بازتابی از آنچه در داستان می گذرد برای خود شخصیت هاست. در «فروشنده» نمایش «مرگ فروشنده» و در «ماشین من را بران» نمایش «عمو وانیا» را روی صحنه می برند. آنها سعی می کنند عمیق باشند، و من متوجه شدم که شبه عمیق است، و خیلی سخت تلاش می کنم که هنری باشم. اوه، و به شما گفتم که سه ساعت است؟